Mikołaj Kopernik najbardziej znany jest jako astronom – twórca heliocentrycznego modelu Układu Słonecznego. Był pierwszym europejskim uczonym od czasów starożytnej Grecji, który postulował zmianę kosmicznej perspektywy, zarówno astronomicznej jak i filozoficznej, z geocentryzmu na heliocentryzm. Dzieło życia Kopernika, pierwotnie zatytułowane krótko De revolutionibus (O obrotach), znane jest jednak pod dłuższym tytułem De revolutionibus orbium coelestium (O obrotach sfer niebieskich). Za zmianę tę odpowiedzialny był norymberski teolog Andreas Osiander, który przed drukiem książki usunął z niej oryginalną przedmowę Kopernika, zastępując ją swoją, w której sprowadza stanowisko naukowe Kopernika jedynie do hipotezy. Jak można się domyślać, zmiany te odbyły się bez wiedzy i akceptacji Autora.
Odkrycie Kopernika można zestawić w jednym rzędzie z wielkimi punktami zwrotnymi nauki zachodniej, takimi jak prawo powszechnego ciążenia Izaaka Newtona (1687), wprowadzenie pojęcia minimalnej porcji energii przez Maxa Plancka (1900), które przyjmuje się za początek mechaniki kwantowej, czy szczególnej i ogólnej teorii względności Alberta Einsteina (odpowiednio 1905 i 1915), która zrewolucjonizowały nasze pojmowanie grawitacji, czasu i przestrzeni.
W zamożnej toruńskiej rodzinie kupieckiej na świat przychodzi Mikołaj Kopernik.
Mikołaj Kopernik studiuje kolejno w Krakowie – astronomia i matematyka, Bolonii – prawo kanoniczne i rzymskie, Padwie – medycyna i Ferrarze – prawo kanoniczne).
Pierwsze przenosiny do Fromborka i rozpoczęcie regularnych obserwacji astronomicznych.
Właściwy fromborski okres działalności Mikołaja Kopernika. Prace z zakresu rozwijania koncepcji teorii heliocentrycznej, administrowanie dobrami kapituły warmińskiej, posługa lekarska dla mieszkańców.
Przy pomocy Jerzego Joachima Retyka w Gdańsku ukazuje się Narratio Prima, będące streszczeniem teorii heliocentrycznej.
Pierwsze wydanie dzieła De revolutionibus… w Norymberdze. Umiera Mikołaj Kopernik.
Lata życia i aktywności Kazimierza Siemienowicza, teoretyka wojskowości, twórcy podręcznika artylerii zawierającego projekty rakiet wielostopniowych.
Lata życia i aktywności Jana Heweliusza, największego po Koperniku polskiego astronoma przed czasami współczesnymi, członka angielskiego Royal Society.
Lata życia i aktywności Jana Śniadeckiego, najbardziej zasłużonego polskiego astronoma wczesnej epoki porozbiorowej.
Lata życia i aktywności Konstantego Ciołkowskiego, rosyjsko-radzieckiego uczonego polskiego pochodzenia, syna polskiego zesłańca po powstaniu listopadowym, twórcy podstaw kosmonautyki, teorii rakiet wielostopniowych i ich ruchu w polu grawitacyjnym.
Lata życia i aktywności Arego Sternfelda, urodznego w Sieradzu w żydowsko-polskiej rodzinie, teoretyka kosmonautyki, rakiet wielostopniowych, obliczania orbit statków kosmicznych, w tym Sputnika 1.
Amerykański program APOLLO i udział polskich inżynierów przy jego realizacji (Stanisław Bekker, Kazimierz Piwoński, Werner Kirchner, Stanisław Stankiewicz, Eugeniusz Lachocki, Władysław Rostafiński).
METEOR-2 – polska rakieta sondująca jonosferę osiąga pułap 90 km.
Powołanie do istnienia Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademi Nauk (CBK PAN). W okresie PRL projekty realizowane przy współpracy ze Związkiem Radzieckim, min. (Fobos 1, Fobos 2, Mars 96, Wega 1 i Wega 2). Po transformacji ustrojowej czujniki dla wielu misji ESA i NASA, często równolegle z udziałem polskich firm prywatnych (Cassini-Huygens, Mars Express, VenusExpress, Curiosity, Bepi Colombo, ExoMars, Mars InSight, JUICE i inne).
Mirosław Hermaszewski pierwszym polskim kosmonautą w ramach misji Sojuz 30 – Salut 6.
Rozpoczęcie projektu OGLE (The Optical Gravitational Lensing Experiment) pod naukową opieką prof. Andrzeja Udalskiego i prof. Bogdana Paczyńskiego, jednego z najbardziej owocnych przedsięwzięć obserwacyjnych współczesnej astrofizyki.
Prof. Aleksander Wolszczan publikuje pracę o odkryciu pierwszego pozasłonecznego układu planetarnego wokół pulsara PSR1257+12.
Amerykański program STS (Space Transportation System) z udziałem potomków polskich emigrantów jako astronautów: Karol Bobko (STS-6, STS-51-D, STS-51-J), Scott Parazynski (STS-66, STS-86, STS-95, STS-100, STS-120), James Pawelczyk (STS-90), George Zamka (STS-120, STS-130) i Christopher Ferguson (STS-115, STS-126, STS-135).
Polska została dwudziestym państwem członkowskim Europejskiej Agencji Kosmicznej.
Pierwszy polski minisatelita studencki PW-Sat udanie wyniesiony na orbitę okołoziemską. Polska dołącza do Europejskiej Agencji Kosmicznej.
Pierwsze polskie minisatelity naukowe LEM i HEWELIUSZ wyniesione na orbitę okołoziemską.
Przyjęcie ustawy o powołaniu do istnienia Polskiej Agencji Kosmicznej z siedzibą w Gdańsku i oddziałami terenowymi w Warszawie i Rzeszowie.
Przyjęcie przez rząd Polskiej Strategii Kosmicznej.
Polska przystępuje do porozumienia ARTEMIS ACCORDS.
Dr Sławosz Uznański zostaje astronautą rezerwowym ESA.
Prace Kopernika dokonały przełomu naukowego nazywanego przewrotem kopernikańskim, a postulat odrzucenia geocentryzmu i związanego z nim antropocentryzmu określany jest mianem zasady kopernikańskiej. Dziś, w dobie odkrywania tysięcy odległych egzoplanet i poszukiwania globu przypominającego Ziemię, podejście Kopernika wydaje się wizjonerskie i stale inspirujące do naukowych polemik z zakresu astrobiologii, astrochemii, czy kosmologii.
Dzieło „De revolutionibus” otworzyło drogę do późniejszych prac Johannesa Keplera, Galileusza, Izaaka Newtona i wielu innych, co stworzyło nowoczesne podejście do mechaniki nieba, obliczania orbit ciał niebieskich i metod dokładnego przewidywania zjawisk astronomicznych. Był to fundament późniejszego rozwoju astronautyki i technologii kosmicznych i satelitarnych, które determinują świat, w którym żyjemy.
Mikołaj Kopernik jest także współtwórcą nowoczesnej metody naukowej, na której oparty został cały postęp naukowo-techniczny. Metoda ta zakłada stawianie hipotez i szukanie ich doświadczalnego lub obserwacyjnego potwierdzenia. Odrzuca przyjmowanie za pewnik dogmatów, których nie da się zweryfikować eksperymentalnie.
Wróć